Heeei allemaal,

Zaterdag 26 september zijn wij voor een paar daagjes naar Exmouth vertrokken, zoals ik al schreef in mijn vorige blog. Mijn laatste blog was de dag voor wij vertrokken, het was de dag waarop ik weer mijn koffer pakte, maar nu maar voor een paar daagjes, dus ik mocht Mikayla’s zwemclub tas gebruiken. Na het pakken van mijn koffer heb ik nog even gewerkt bij de milkbar, dit was de enige keer dat ik kon deze week dat ik vrij was. Toen ik thuis was heb ik lekker gedoucht en gegeten en ben op tijd naar bed gegaan, de volgende morgen moesten we er vroeg uit. Zaterdag was het dan zover, op naar Exmouth, een plek die volgens iedereen super moet zijn. Maar voor we de weg op konden moesten er eerst nog wat spullen worden gepakte, lunches worden gemaakt en we konden natuurlijk niet vergeten Pluto naar Suzie en Ross te brengen (vrienden van Annie). Toen we rond negen uur eindelijk allemaal in de auto zaten en Pluto was weggebracht reden we nog even langs het tankstation voor koffie en lolly’s en toen kon de reis beginnen. De reis die al snel anders was dan ik ooit had kunnen bedenken. De reis zou vijf en een half uur duren, één ding dat mij pas in de auto was verteld; we zouden op deze hele weg maar één tankstation tegenkomen en dit tankstation zou alles zijn wat we tegen kwamen. Eerlijk gezegd geloofde ik dit nog niet meteen, maar toch was het waar. Het eerste deel van de rit was ruim twee en een half uur, een rit door de heuvels met lage begroeiing, los lopende koeien af en toe en soms een niet meer springende kangoeroe. Dit was dan ook echt alles. Maar na deze twee en een half uur kwamen we dan bij onze tussenstop aan, Nanutarra. Annie vertelde dat dit een bekend roadhouse was en omdat het het enige roadhouse op onze rit was, verwachte ik iets groots, niet dus. Het was gewoon een tankstation met twee pompen, wc’s, douches, een klein restaurantje en een stuk gras met een picknicktafel. Dit was eigenlijk alles. We hoefden niet te tanken, dus hebben de auto geparkeerd en zijn lekker aan de picknicktafel gaan zitten en hebben onze lunch heerlijk in het zonnetje opgegeten en als toetje een heerlijk ijsje. Daarna zijn we eigenlijk meteen weer door gegaan, we hadden nog weer drie uur rijden voor de boeg. Dit betekende dat de eerste twee en half uur hiervan weer precies hetzelfde was als de twee en een half uur daarvoor, het enige verschil was dat we vier bruggen tegenkwamen waar de weg smaller werd en auto’s elkaar niet kunnen passeren. Pas tijdens het laatste half uur veranderde het, alles werd een beetje groener en meer termiet rotsen tot we ook af en toe de zee konden zien. Ons resort, Exmouth Escape Resort, lag aan het begin van de stad. Het was een heel mooi resort met een zwembad in het midden en daar omheen alle huisjes. Het huisje bestond uit één grote woonkamer doorlopend in een keuken met een trap naar een open slaapkamer. Dit was de kamer van de meisjes die nu elke dag vanaf hun kamer spullen de woonkamer in konden gooien (de zielige teddy beer). Daarnaast hadden we nog Annie’s slaapkamer met haar eigen badkamer erin. Verder was er nog mijn slaapkamer, een badkamer en een gangetje voor de wasmachine. Toen we aan kwamen hebben we eerst maar even wat uitgepakt voordat we wat gingen doen. Daarna was het tijd om voor het eerst het stadje te gaan bekijken en langs het autobedrijf te gaan, er zat namelijk een spijker in een van de banden van de auto (het wiel liep niet leeg, maar toch zou het fijn zijn om de band te vervangen). Vanaf het resort was het zo’n vijf minuten rijden naar de garage, maar deze was gesloten omdat het zaterdag was. De eerst volgende dag dat het open was zou dinsdag zijn, maandag werd in WA namelijk de verjaardag van de koningin gevierd. Daarna was het nog eens zo’n vijf minuutjes rijden naar het stadje, maar dit was niet heel erg. Tijdens ons ritje zagen we namelijk een grote emoe met drie kleinere! In het stadje zijn we eerst naar de souvenirshop gegaan om lekker even rond te kijken. Na het leuke winkelen moest er natuurlijk ook nog worden gedaan waarom we naar het stadje gingen, de boodschappen. Met alle boodschappen binnen konden we weer terug naar het huisje om een lekkere duik in het zwembad te maken. Het zwembad lag in het midden tussen alle huisjes en bestond uit een groot bad en een pierenbadje. Ook hier werd het water niet verwarmt, het diepe bad was dus wel wat koud. Na een poosje werden we dus wel koud en kon het zwemmen ons niet meer warm houden sprongen we snel het kleine badje in, aangezien dat water toch net wat warmer was. Annie hield het, het snelst voor gezien en niet veel later ik ook. Caitlin en Mikayla waren voor stoerder, terwijl Annie spelletjes op mobiel deed en ik in mijn puzzelboekje bleven zij in het water spelen. Het leuke was dat even later wat oude vriendinnetjes naar het zwembad kwamen, zij woonden eerst ook in Paraburdoo, maar leven nu in Perth en waren nu ook op vakantie in Exmouth. We hebben gezellig even wat gekletst en zijn daarna terug het huisje in gegaan. Annie ging even Fish &Chips halen en ik zorgde ervoor dat de meisjes gedoucht waren zodat we samen de Australian Football wedstrijd konden kijken. Dus lekker voor de tv hebben we naar de meest pijnlijk sport die er is gekeken. Niet lang daarna gingen de meisjes naar bed, net als ik na een douche.

Zondag was het precies een maand geleden dat ik uit Nederland vertrok, het vliegtuig instapte naar Australië. Hoewel we het niet hebben gevierd, moet ik zeggen dat deze dag niet beter had kunnen zijn. Een collega van Annie heeft een vakantiehuisje en boot in Exmouth en komt elke breek dan ook naar Exmouth. Hij had Annie al verteld dat wanneer wij in Exmouth zouden zijn hij samen met zijn vrouw ons meenemen met de boot om walvissen te spotten. Deze morgen waren Annie en hij druk aan het sms’en, want om half tien zouden we elkaar in de haven ontmoeten, dit zou namelijk de perfecte dag zijn om er met de boot op uit te gaan. Na ons ontbijt met bacon, egg and toast, gingen we dan ook druk aan de slag om lunch en snacks te pakken en ons klaar te maken voor de trip. Rond kwart over negen vertrokken we al naar de haven en vijf/ tien minuten later waren we er. Toen we aankwamen hadden Listy en Tjuck de boot net in het water en konden wij er zo met onze spullen in en vertrekken. Daar gingen we dan, met volle vaart de haven uit tot we na zo’n tien minuten op de open zee waren en we wat in snelheid verminderen zodat we wat makkelijker op zoek konden naar de walvissen, zonder ze weg te jagen. Het duurde niet lang voor we in de verte de eerste walvissen zagen bovenkomen. Daar gingen we natuurlijk op af en vanaf zo’n 50 meter zagen we twee enorme walvissen langs zwemmen. Walvissen van die afstand lang zien zwemmen in een boot die kleiner is dat de dieren is ongelofelijk en dit was nog maar het begin. Zodra de walvissen weg waren zetten we de motor weer aan en rustig gingen we op zoek naar andere walvissen om nog wat dichter bij te komen. Maar in plaats van walvissen zagen we drie Manta Rays rustig langs de boot zwemmen, ik wist niet dat ze zo groot waren, ongelofelijk. Het verbaasde me dat ze zo rustig naast en voor de boot bleven zwemmen. Nu het meest bizarre: één van de Manta Rays probeerde verschillende keren te ‘vliegen’ en sprong met zijn hele lijf het water uit! De eerste keer was iedereen zo verbaasd dat we het eigenlijk niet geloofde, maar toe hij het nog een keer deed moesten we zo hard lachen, wie had dat gedacht? Na tien/ vijftien minuten hadden de Manta Rays er wel weer genoeg van en gingen ervandoor, dus dat was wat wij ook deden, op zoek naar de walvissen. Dit keer hadden we wat meer geluk dan de eerste keer. In de verte zagen we twee volwassen walvissen met een kalf zwemmen, daar gingen we natuurlijk op af. Listy wist precies hoe we het dichts bij konden komen. Door wat verder van de walvissen af te varen schrokken ze niet van ons en als je de motor van de boot stopte en op de goede plek was, nam de stroming je steeds dichter mee naar de walvissen. Dat is dan ook precies wat Listy deed, we hadden ook wat geluk, want de walvissen zelf waren ook heel nieuwsgierig en kwam naar de boot toe gezwommen. Wij zelf lagen dus vrij stil in het water en voeren mee met de stroming, terwijl de walvissen in rondjes om de boot heen zwommen zo’n 10 meter van de boot af. Hoewel de grootste walvis nog wel een beetje schuw was en niet zeker wist of wij te vertrouwen waren vond de andere volwassen walvis en het kalf het vooral heel interessant en leuk, ze zwommen drie rondjes om de boot en het kalf (naja, klein… het waren humpback walvissen, de volwassenen waren zo’n 15 tot 20 meter lang denk ik en het kleintje was zo’n 5 tot 8 meter lang) spetterde af en toe even met zijn staart in het water. Zodra we de walvissen zagen en steeds dichter bij kwamen, ging Annie voor op de boot zitten. (De boot was niet bijzonder groot, ik denk 8 meter lang, precies groot genoeg voor ons zessen, maar je kon wel naar de voorkant van de boot als je voorzicht deed, je klom dan langs het raam, er was precies genoeg ruimte om je voet neer te zetten en zo naar de voorkant te komen.) Het duurde niet lang voordat ook ik voor op de boot klom, zodat je ze nog dichter bij kon zien, als ze voor de boot zwommen natuurlijk. Maar na zo’n 3 rondjes om de boot heen en wat rond te dobberen hadden de walvissen er wel weer genoeg van en gingen ze er van door. Een eind verderop zagen wij weer andere walvissen, dus dat was waar wij naar toe gingen. Annie en ik zaten nog steeds voor op de boot en omdat de walvissen een behoorlijk eind verderop waren gingen we behoorlijk snel het water over, het was gek, maar ook heel leuk. Maar na zo’n 5 minuten zagen we verderop een hele groep Manta Rays. We minderden snel in vaart en zagen dat dit een veel grotere groep waren, dit keer waren het zo’n 12 tot 15 enorme Manta Rays zwemmend in een groep. Doordat wij nog steeds voorop de boot zaten hadden we heel goed zicht op de grote ‘roggen’ met hun witte monden. Maar na een paar minuten wilde Listy en Annie het water in gaan om met ze te zwemmen, ik had geen idee dat het kon, maar als het kan laat ik me dat geen twee keer zeggen, dus ook ik maakte me klaar om de zee in te springen met de Manta Rays. Terwijl wij ons klaar maakte om het water in te gaan en onze snorkels en flippers aan trokken kwam er ook nog een andere boot aan die de Manta Rays hadden gespot en toen wij het water in sprongen deden ze snel mee. Dat was echt gaaf om in het water te liggen tussen deze grote beesten die onder je door zwemmen en door de snorkels kon je ze heel mooi onder water zien zwemmen. Alle Manta Rays hadden ook weer andere vissen vlak onder zich zwemmen. Toen na tien minuten ook de meisjes het water in sprongen kwam er een recht op de meisjes en mij afzwemmen, ik was zo enthousiast en verbaasd dat ik toen ik het de meisjes wilde vertellen in het Nederlands over ging, ik heb Annie nog niet zo hard horen lachen, wat vond ze dat grappig (dit vergeet ze nooit meer). Na tien minuten hadden de meisjes er wel genoeg van en Annie ging met ze mee het water uit. Ook Listy ging de boot weer in zodat Tjuck ook het water in kon, alleen hield zij het niet zo lang vol. Samen zwommen we een paar minuten rond tot Tjuck één van de Manta Rays zag zwemmen met een heel grote vis onder zich, ze kwam heel snel op me af: ‘’Ik denk dat we snel het water uit moeten Mandy’’. Dus ik deed wat ze zei, ik wist niet precies wat ze had gezien, ik had geen haai of iets gezien, maar als zij het zei ging ik er meteen uit. Maar terwijl wij richting de boot zwommen en elkaar vertelde wat we hadden gezien en ik vertelde over een Manta Ray met een hele grote vis onder zich begon ze te lachen. Zij dacht dat het een haai was, daarom zei ze dat we eruit moesten. Ook al was het dan geen haai, toch gingen we eruit want we wilde nog wat dichter bij walvissen komen. Daar gingen we dan weer, op naar de walvissen, maar zoals te verwachten hoefden we daar niet lang op te wachten. Dit keer waren het weer drie walvissen, twee volwassenen en een kalf. Ook dit keer ging Listy weer op zijn eigen speciale manier richting de walvissen. Dit keer was de moeder het kalf aan het leren hoe met zijn vin op het water te slaan, terwijl wij met de motor af richting hun toe dreven. Dit keer zat ik samen met de meisjes op de voorkant van de boot, ik in het midden en de meisjes op elk een been, meer ruimte was er ook niet. Maar hoe dicht we ook bij de walvissen in de buurt kwamen, ze bleven hun eigen gang gaan en gaven ons totaal geen aandacht. Dit ging goed tot we zo’n 2/ 3 meter van de walvissen af waren, op dat moment waren de meisjes al zo bang voor op de boot, we konden de walvissen van zo’n 18 meter lang zo ongeveer aan raken op de voorkant van een 8 meter lange boot. De meisjes knepen me volledig fijn en bleven maar zeggen dat we de motor aan moesten zetten en weg moesten gaan, al deden we dat natuurlijk niet. Ook de walvissen begonnen nu toch wel wat aandacht aan ons te geven, maar erg bang waren ze nog steeds niet. De moeder en het jong zwommen vanaf de voorkant van de boot rustig langs de zijkant weg en (wat wij noemde) de vader zwom onder de boot door naar de andere twee walvissen. De walvis heb ik zelf alleen op het filmpje van Tjuck onder de boot door zien zwemmen, want ik was op dat moment te druk naar het kijken naar de walvis recht voor me en de meisjes die heeeeeel bang waren. Het moet vast een heel grappig gezicht zijn geweest. Maar nadat ze begonnen met langs de boot/ onder de boot door te zwemmen duurde het niet heel lang meer voor ze onder doken en in de diepte verdwenen. We hebben nog wel even om ons heel gezocht naar walvissen, maar vertrokken toen weer richting de kust, zodat we nog even zouden kunnen snorkelen, Listy wist de precieze plek van een goede plek vol koraal, dat was dus waar we op af gingen. Het koste Listy niet veel moeite om deze plek te vinden en we allemaal het water in konden springen, behalve Tjuck die in de boot bleef wachten mochten we snel weg moeten varen en ze de motor aan moest zetten. Wauw, wat was dat koraal mooi! Ik had nog nooit eerder koraal gezien en al helemaal nooit gesnorkeld tussen het koraal. Het was echt heel bijzonder, een heel grote bol, wat het koraal dan is, met allemaal gaten en gangetjes waar de meest tropische vissen rondzwemmen. Het is zo gaaf om dat te zien, al moet je wel uitkijken met je flippers om het koraal niet te raken. Het koraal is op sommige plekken namelijk zo groot dat het tot maximaal een meter onder het wateroppervlak kwam. Listy en Annie doken ook met hun snorkel om weer andere dingen te zien, maar dat durfde ik niet echt. De meisjes waren niet echt fan van snorkelen en het zwemmen met de Manta Rays vonden ze toch heel spannend en vermoeiend, dus dit keer sprongen ze het water maar in met zwemvesten en noedels. Na een poos te hebben rondgezwommen en ook Tjuck het water nog even in was geweest was het tijd om de boot weer in te gaan en richting de haven te varen. Natuurlijk gingen we niet met volle vaart naar de haven, we gingen namelijk ook nog op schildpadden jacht, helaas hebben we die niet gezien, maar je hoort me daar niet over klagen hoor. Terug in de haven hebben we de boot uit het water gehaald, nog wat vissen gezien en zijn toen de auto weer in gegaan om weer terug te gaan. Voordat we terug naar het huisje gingen zijn we eerst nog even naar het informatiecentrum gegaan om ons in te schrijven voor een glazenboottocht. Niet te vergeten na het informatiecentrum zijn we ook nog even naar het stadje gegaan om naar Annie haar favoriete winkeltje te gaan, een klein bakkerijtje en lunchroom in één waar je brood, sandwiches, gebakjes, maar ook koffie, smoothies en andere drankjes kan halen. Nadat we daar lekker een gebakje en smoothie hadden gehad hebben we nog even wat boodschappen gehaald en zijn toen weer terug naar het huisje gegaan. Hier hebben we toen even de spullen opgeruimd en even wat gespeeld, voor we weer naar het zwembad gingen. Hier kwamen na een paar minuutjes de vriendinnetjes van Caitlin en Mikayla ook naar toe. Terwijl de meisjes allemaal aan het spelen waren was Annie Candy Crush aan het spelen en ik druk bezig in mijn puzzelboekje. We wouden alleen wel vroeg weer weg, we wilde namelijk naar de vuurtoren om daar de zonsondergang te bekijken. De vuurtoren stond een eindje buiten Exmouth op het uiterste punt van het schiereiland waar Exmouth ligt. Dus na het zwemmen hebben we snel gedoucht en wat snacks en drinken gepakt om nog net op tijd te zijn voor de zonsondergang. Bij de vuurtoren aangekomen waren de vriendinnetjes hier ook weer, dus genoeg om te spelen. Wij zelf hadden een goede plek gevonden om naar de zonsondergang te kijken. Met de vuurtoren en de zon het water in te zien gaan was dit echt de perfecte afsluiting van deze dag. Na de paar minuten durende zonsondergang zijn we nog even lekker blijven zitten en hebben nog wat gegeten en gekletst, tot het echt behoorlijk fris werd en we naar het huisje gingen. Caitlin en Mikayla zijn toen meteen naar bed gegaan en na nog even tv te hebben gekeken met Annie ben ik ook naar bed gegaan.

Maandag was weer een nieuwe dag, waarin ik weer allemaal nieuwe dingen zou doen. Vandaag zouden we met een glazenboottocht mee gaan. Dit betekende dat we op tijd klaar moesten zijn, omdat we bij het appartementencomplex werden opgehaald. Caitlin was natuurlijk op tijd wakker en maakte Mikayla ook wakker. Het nadeel van het appartement zorgde dat ook wij deze morgen op tijd wakker werden. De meisjes hadden een ijzeren trap naar hun kamer en die werden vanaf zes uur vaak beklommen. Wij waren dus allemaal vroeg uit bed en ruim op tijd om te ontbijten en ons klaar te maken voor het uitje. Om half negen waren we dan ook allemaal klaar in onze zwemkleding met zonnebrand op en konden nu wachten op het busje dat ons op kwam halen. Het busje was een oud volkswagenbusje, omgebouwd zodat er ongeveer 15 mensen in konden zitten. Wij werden als tweede opgehaald, dus gingen eerst nog even wat andere mensen ophalen voor we richting de boot gingen. Zodra bijna iedereen in de bus zat verlieten we Exmouth en gingen richting de andere kant van de Exmouth boog. Halverwege gingen we van de weg af, richting het strand om daar naar een schipwrak te gaan kijken. Hier kregen we nog even wat informatie en konden ook nog wat walvissen aan de horizon zien. Deze stop was maar voor 10 minuten, waarna we weer verder gingen om nog één echtpaar op te halen op een camping verderop. Daarna gingen we naar de boot en naar de andere helft van de groep. De vader en dochter die deze tour deden vertelde ons allerlei weetjes en vertelde hoe de boottocht zou gaan. Toen iedereen er was konden we de boot in en op naar de goede plekken. Het eerste wat we gingen bekijken was een beschermd natuurgebied. Het was echt super mooi, al het koraal en de vissen die er rondzwommen. Omdat het koraal ver omhoog komt. Was het een boot die amper onderwater lag, maar waarvan de bodem van glas was gemaakt. Alle vissen waren dus heel goed te zien, want zodra je boven het koraal was zwommen alle vissen uit het koraal. Nadat we door het beschermde gebied waren gegaan konden we gaan snorkelen in de andere koraalgebieden. Ze hadden allemaal snorkelspullen in de boot die we konden gebruiken, dus met z’n vieren konden we allemaal het water in springen. Ze hadden ons precies aangewezen waar we het koraal het mooist konden zien, dus dat was waar we op af gingen. Het was alleen nog wel even een eindje tegen de stroming in zwemmen, maar de meisjes hadden hun noedels op mee te zwemmen. Zodra we bijna bij het koraalgebied waren had Mikayla er genoeg van en wilde weer terug gaan. Ik bleef dus maar even bij Caitlin terwijl Annie en Mikayla weer terug naar de boot bracht. Maar na twee minuten had Caitlin ook wel weer genoeg gezien en wilde ook weer richting de boot zwemmen. Maar toen we daar bijna waren kwamen we Annie weer tegen en wilde Caitlin toch nog even in het water blijven en gingen we weer richting het mooi koraal. Maar helaas voor Annie redde ze het niet helemaal tot het mooiste koraal want Caitlin wilde nu weer terug, dus terwijl zij naar de boot zwommen kon ik mooi het koraal verkennen. Het was helemaal waar wat de gids ons had verteld, dit was inderdaad heel mooi koraal. Maar naar hier even een tijdje te hebben gezwommen ging ik ook maar weer richting de boot. Hier vond ik Annie die rond de boot het koraal aan het bekijken was. Samen met haar klommen we daarna de boot weer in, net voor iedereen de boot weer werd in geroepen. Dus na even te hebben gewacht tot iedereen terug in de boot was konden we weer verder varen weer terug richting de kust. Terwijl we weer richting de kust voeren, gingen we nog weer langs allemaal mooie koraal gebieden, waarbij we nog allemaal mooie foto’s konden maken. Toen me weer bijna bij de kust waren en we het zand op de bodem weer zagen liggen in plaats van koraal zagen we opeens een schildpad en niet veel later nog twee andere schildpadden dicht langs de boot zwemmen. We hebben wel heel even de boot stil gezet, maar niet erg lang, we moesten weer terug want deze middag zou er nog een tocht zijn. Weer terug aan de kant moesten we even wachten tot iedereen naar de wc was geweest, maar gelukkig kon ik op dat moment nog even wat foto’s maken van een pelikaan die hier naast de bus in het water aan het zwemmen was. Weer terug in het busje gingen we weer terug richting het appartementencomplex, maar niet voordat we nog even langs het schildpaddeninformatiecentrum gingen. Hier was van alles over schildpadden zien en kregen we nog even wat uitleg. Daarna gingen we ook nog even langs de vuurtoren, zodat iedereen nog foto’s kon maken als ze dit wilden en zodat we nog even op zoek konden gaan naar walvissen. Daarna gingen we toch echt terug naar het huisje. Nadat we alles wat we hadden meegenomen weer netjes hadden opgeruimd gingen we richting het stadje. Hier gingen we natuurlijk eerst weer even naar het lievelings winkeltje om hier milkshakes en smoothies te drinken. Daarna gingen we nog even langs de videotheek om hier een dvd uit te zoeken die we zouden kunnen gaan kijken. Terug in het huisje was de vraag wat we zouden gaan doen. Annie stelde voor om even naar het strand te gaan, maar Caitlin en Mikayla wilde graag de dvd kijken, dus dat werd wat we gingen doen. Samen met wat chocola op de bank keken wij naar ‘Alexander and the Terrible, Horrible, No Good, Very Bad Day. We waren net klaar met het bekijken van de dvd, de meisjes gingen douchen en wij waren aan het denken over avondeten toen Annies telefoon ging, Listy belde, hij en Tjuck waren met de honden op het strand en wilde misschien nog even wat kanoën en ze vroegen zich af of wij zin hadden om ook te komen. Natuurlijk hadden we daar zin in, dus de meisjes snel de douche uit en de auto in richting het strand. Het duurde even voor we ze konden vinden, maar uiteindelijk vonden we ze toch en konden we lekker even op het strand zijn. Omdat het water laag was kon er niet worden gekanood. Wel konden we richting het water lopen natuurlijk. Op onze tocht vonden we nog een zeester (toen we terug liepen naar de auto konden we hem niet meer vinden) en verschillende stukken koraal. Nadat de honden even door het water hadden gerend en wij met onze voeten het water in waren geweest liepen we weer terug richting de auto. Samen met Listy en de meisjes ging ik op zoek naar schelpen en heel veel Hermit Crabs. Listy leerde mij dat als je de Hermit Crabs even op je hand liet zitten ze uit hun schelp kwamen en over je hand liepen. Nadat we ons nog even lekker op het strand hadden vermaakt met de schelpen, Hermit Crabben en wat drinken moesten we toch echt gaan toen het steeds donkerder werd. Op de terugweg konden we heel mooi de bloedmaan zien en met de zee en het strand zag dit er echt super mooi uit. Op de terug weg bestelden we nog snel even wat patat voor de meisjes en omdat het erg druk was gingen we eerst terug naar het huisje om de steek voor Annie en mij te koken. Na het eten gingen de meisjes naar bed en het duurde niet lang voor mij om te volgen.

Dinsdag was dan al weer onze laatste dag in Exmouth, maar ook voor deze dag stond nog wat leuks gepland, Turquoise Bay. Na weer even lekker wat langer in bed te hebben kunnen liggen, lekker te hebben ontbeten en lunch en snacks hebben gepakt zijn we al op tijd vertrokken naar Turquoise Bay. Voor we naar het strand konden om te gaan snorkelen, moest ik eerst nog snorkelspullen hebben en ook de meisjes hadden nog nieuwe snorkelbrillen nodig, dus eerst zijn we naar de winkels gegaan. In de winkel konden we snel vinden wat we zochten en samen met nieuwe snorkelspullen voor mij konden we op weg naar het strand! Ook dit strand lag aan de andere kant van Exmouth, in het nationaal park. Het was een rit van ruim een uur, maar we hebben ons prima vermaakt. Het strand was een echt tropisch plaatje, het witte zand en het turquoise gekleurde water, zo mooi. Voor we het water in konden, hebben we eerst onze spullen op het strand gelegd. Voor we dapper genoeg waren om het water helemaal in te gaan en te gaan snorkelen hebben we eerst maar even gewoon het water gevoeld. Het water was behoorlijk warm, warmer dan ik had verwacht. Daarna hebben we maar snel onze snorkelspullen gepakt zodat we het water in konden gaan. Mikayla wilde liever niet snorkelen, maar gewoon in het water spelen. Caitlin wilde wel graag snorkelen, maar vond het een beetje eng om het water zo ver in te gaan. Vandaar dat alleen Annie, Caitlin en ik onze flippers en snorkel aantrokken. Met z’n vieren liepen we allemaal de andere kant van het zwembad op, om daar het water in te gaan. Mikayla zou terug lopen over het strand, met Caitlin naast haar in het water snorkelend. Annie en ik gingen verder het water in op naar al het koraal en wij zouden door de stroming van het water vanzelf weer bij onze handdoeken komen. Annie had me wel verteld dat je hier het mooiste koraal zou hebben, maar dit was ook echt weer super mooi. Waar je ook keek in het water, als je een eindje van het strand af was in het water, was alles wat je zag koraal. Het enige wat je moest doen in het water was drijven met je gezicht in het water, de stroming nam je mee. Als je er voor zorgde dat je niet te snel met de stroming mee ging, kon je zo mooi naar het koraal kijken en alle vissen die hier rondzwommen. Ook hier kon je weer de mooiste en tropische vissen zien, ook hebben we zeeslakken gezien. Eerlijk gezegd zag ik ze eerst niet tot Annie ze mij aan wees. Natuurlijk moesten we wel Caitlin en Mikayla in de gaten houden en uitkijken dat de stroming ons niet te ver mee zou nemen. Ik denk dat het ongeveer een half uur tot driekwartier duurde voor we het hele eind waren terug gedreven naar onze handdoeken. Caitlin en Mikayla waren al lang terug en waren lekker in het zand aan het spelen. Nu wij ook terug waren hebben we lekker even wat lunch gegeten. Daarna moesten we natuurlijk een half uur wachten tot we weer konden gaan zwemmen, maar dat was geen probleem, we hebben lekker even op onze handdoek gelegen en op het strand was een krab aangespoeld. Deze krab was helaas niet meer leven nadat een paar jongens met hem hadden gespeeld, toch hebben we hem nog wel even op de foto gezet. Caitlin heeft hem zelfs een naam gegeven ‘Jack’. Nadat het half uur voorbij was zijn we naar het andere strand gelopen, dat aan deze verbonden zat. Dit strand was een soort baai, waar we lekker even in konden zwemmen en springen over de golven. Na even in het water te hebben gezwommen zijn Annie en ik snel terug naar de handdoeken gelopen om onze snorkelspullen op te halen, ook hier heb je nog koraal wat we graag zouden willen zien. Dit koraal was iets minder spectaculair, maar nog steeds enorm mooi om te bekijken, er zwommen hier alleen niet zoveel vissen. Na nog even te hebben gesnorkeld, ben ik samen met de meisjes met de golven gespeeld. Daarna moesten we toch echt weer naar onze handdoeken, want we gingen weer terug richting het appartement. Zodra we weer allemaal in de auto zaten gingen we richting het informatiecentrum van het natuurpark. Hier hadden ze allemaal informatie over alle dieren die hier in de zee en op het strand leven. Verder hadden ze hier natuurlijk ook heel veel souvenirs en ijsjes. Dus met een ijsje in onze hand gingen we lekker even buiten zitten. Annie nam me hier mee naar toe, omdat je hier vaak kangoeroes kan zien en omdat ik na een maand nog steeds geen enkele kangoeroe heb gezien… Maar helaas voor ons, genoeg kangoeroepoep gezien, er zijn er hier genoeg, maar een levende kangoeroe zien, is hier niet gelukt. Nadat we onze ijsjes op hadden was het dan toch echt tijd om weer terug te gaan. Weer terug in het huisje was het al vrij laat en moest er snel gedoucht worden, want vanavond zouden we een barbecue hebben bij Listy en Tjuck. Het was even zoeken, maar we konden het huis toch vinden. Het was een heel gezellige avond, we hebben alle foto’s van zondag samen bekeken en gezellig gekletst, de meisjes hebben nog een film gekeken, en we hebben natuurlijk ook nog gebarbecued. Toen het toch echt wat laat begon te worden gingen we naar huis. De meisjes waren echt enorm moe, net als ik. Maar voor ik ging slapen heb ik eerst nog even gezellig met mama geskypet.

Woensdag was het dan al weer tijd om naar huis te gaan. Omdat we niet te laat wilden vertrekken konden we niet te lang uitslapen. We hebben even ontbeten en daarna moesten er nog wat spullen worden gepakt voor we konden vertrekken. Om negen uur waren we dan helemaal klaar en was alles weer netjes in de auto gepakt. Voordat we weer naar huis zouden gaan, zijn we eerst nog even naar de winkels gegaan om de laatste dingetjes te halen en niet te vergeten nog wat gebakjes voor iedereen van Annies favoriete winkel. Daarna was het dan toch echt tijd om weer weg te gaan en de zee dag te zeggen. We hadden ook vandaag weer een rit van vijf en een half uur voor de boeg. Met onze gebakjes begon de reis gelukkig wel al heel goed. Het eerste deel van de rit ging heel goed, niks bijzonders. Toen we halverwege weer bij Nanutarra zijn we natuurlijk weer even gestopt om hier even te lunchen. Dit keer hadden we geen sandwiches gemaakt, dus hadden de meisjes wat patatjes en snacks, Annie een meatpie en ik had een lekker broodje. Na de lunch gingen we snel weer verder, we hadden nog een behoorlijk eind voor de boeg en we wilden niet te laat thuis komen, want Annie moest de volgende dag gewoon werken. Het duurde alleen niet lang nadat we weg reden van Nanutarra tot we iemand met een kapotte vrachtwagen langs de weg zagen staan. Natuurlijk stopten we meteen, het was duidelijk dat hij hulp nodig had en zonder mobiele ontvanger waren de mensen die langs kwamen de enige hulp. De vrachtwagenchauffeur was een bekende uit Paraburdoo. De man had water nodig om in de vrachtauto te stoppen om deze weer te laten werken. Gelukkig neemt Annie altijd extra water mee, dus dat hebben we hem maar meteen gegeven. Annie heeft daarna nog even verder geholpen tot de vrachtauto weer reed. Het was alleen niet helemaal zeker of de vrachtauto het vol zou houden, dus bleven wij rustig voor de vrachtauto rijden tot Paraburdoo. Het laatste stukje van de rit duurde dus wel behoorlijk lang, maar gelukkig kwamen we allemaal veilig om vier uur weer aan in Paraburdoo. Dat was het dan, de vakantie was al weer over, nu was het tijd om alles op te ruimen, te wassen en te koken. Gezellig genoeg kwamen eerst Suzie en Ross nog even langs om gezellig alles over onze vakantie te melden, het was een perfect einde voor een perfecte vakantie.

Ik heb echt enorm van deze vakantie genoten en geloof me, Exmouth is echt heel mooi. Toch moet ik nog even mijn excuses aan bieden, want het heeft echt enorm lang geduurd voor ik eindelijk dit stukje klaar had voor jullie. Ik hoop toch dat jullie het nog steeds leuk vinden om te lezen en de rest van mijn verhalen komen er nog aan, hier is in ieder geval al een beetje.

X’jes Mandy