Lieve allemaal,

Ik ben gisteren terug gekomen maar wil graag vertellen over de ervaring van de station. Allereerst ben ik enorm blij dat ik deze kans heb gekregen en hierdoor een extra jaar in Australië kan blijven. Ook de mensen op de station die ik heb ontmoet waren super. Ik heb enorm genoten van al het koken en bakken dat ik heb mogen doen. Ik heb leren brood en bolletjes te maken, ik heb zo enorm veel recept mogen uitproberen, ik heb nog nooit zoveel in zo’n korte tijd gebakken en gekookt en het leuke was dat iedereen het at en bleef zeggen dat het lekker was (misschien ook maar om beleefd te zijn). In de laatste weken heb ik een heel gebouw mogen schilderen en ik heb nooit geweten dat, dat zo leuk is. Ik vond het super om lekker in de zon te zitten en alles wat ik hoefde te doen was schilderen, super! Ik heb het meeste met Pauline gewerkt en zij is een schatje (zij noemt mij altijd schatteboutje, in het Nederlands) haar plotselinge Nederlandse woordjes of zinnetje. Ik heb enorm met haar gelachen en heb genoten om samen met haar te koken. Ze heeft mij zo veel tips gegeven en liet mij helemaal gang gaan, hoe gek de combinaties ook waren. Vooral de dagen dat we samen aan het koken waren en bijvoorbeeld wanneer we samen oliebollen hebben gebakken. Verder al de andere bijzondere dingen die ik heb mogen doen, zoals het paardrijden, het musteren, het kamperen en het rijden in de buggie. Het was hard werken en hoewel ik dat verwachtte waren er moment dat ik het toch heel zwaar vond. Zo had je de momenten dat ik in mijn eentje de afwas aan het doen was na het eten terwijl er negen andere mensen aan de tafel zaten. Voor mij was dit volgens de afspraak geen werkuren meer en ik vind het geen probleem om te helpen, maar ik hoef dit niet in mijn eentje te doen. Ook de weken dat ik op het kamp alleen was en dagen van meer dan elf uur maakte waren erg lang en na twee weken was ik dan ook helemaal kapot, maar Robin begreep dit soms niet helemaal. Maar mensen die de hele dag voor je voeten lopen en op het moment dat je iets af hebt zorgen dat je weer opnieuw moet beginnen is best vervelend. Gelukkig kon ik er ook wel weer om lachen en grapjes maken om mijn onzin die ik kan uitkramen als ik moe ben. Ook de klusjes die Robin mij soms gaf waren soms toch niet helemaal wat ik verwachtte. Ik heb een heel huis van de buitenkant moeten schoonmaken, zelfs een morgen met een slang nog geen halve meter bij mij vandaan of het schoonmaken van de ventilator met een tandenborstel of het opruimen van de kamer van een elf jaar oude jongen of het worden opgesloten tussen de muur en een gasfornuis om ertussen in schoon te maken (dit was in al die tien jaar nog nooit gedaan). Er ging geen dag voorbij dat Dougie vroeg wat ik nu weer had schoongemaakt met een tandenborstel. Maar omdat iedereen op het kamp het ook zulke gekke dingen vond konden we er grapjes over maken en soms bedachten ze nieuwe makkelijkere klusjes op het kamp, zodat ik de tandenborstel niet nog een keer hoefde te gebruiken. Maar hoewel het gekke dingen waren, was Robin wel altijd blij als ik het had gedaan en zei altijd bedankt. Ze praatte altijd positief over mij en dat iets om ook heel blij mee te zijn. Het was zwaar, maar ook heel leuk en ik ben nu gewoon heel blij dat het klaar is en dat ik mijn tweedejaars visum kan aanvraag al loop ik volgens Annie de hele dag te slaapwandelen.

Dikke knuffel en kus,

-xxx- Mandy